o. Chapter 6 - A ja jestem księdzem proboszczem.

Alyson.

Wchodząc do domu zamknęłam drzwi nogą. W dłoniach trzymałam kluczyki i listy ze skrzynki pocztowej. Rzuciłam kluczyki na blat i zaczęłam przeglądać listy.

Rachunek, rachunek, rachunek. Czy ludzie w XXI wieku nie piszą już do siebie listów?

- Jak tam moja kochana siostrzyczka? - do pokoju wpadł David.

Chwyciłam torbę i wyjęłam z niej dwa bilety. Wręczyłam mu je.

- Więcej się nie podlizuj. Uprzedzam, że zrobiłam to pierwszy i ostatni raz.

- Dzięki. A jak minął ci czas z boskim Leto?

- Zależy, o którym mówisz...- mruknęłam, ale tak, że niedosłyszał. I dobrze. - A jak myślisz? Przynajmniej

już wiem o czym mam zrobić film na zaliczenie.

- O czym?

- Dowiesz się w swoim czasie - usłyszałam dochodzący z łazienki dźwięk. Ktoś otworzył kabinę prysznicową. - Kto u nas jest? - zmarszczyłam brwi.

- Annie nocuje - odpowiedział oglądając dokładnie bilety.

Uniosłam spojrzenie ku górze. Po co? Chciałam zapytać, ale w tym momencie wyszła z łazienki. Przywitała się radośnie - ona naprawdę nawet nie podejrzewa jak jej nie lubię? – uśmiechnęłam

się sztucznie. W jej towarzystwie robię to dosyć często. Postanowiłam, że zanim ona zdąży się odezwać

zaszyję się w pokoju. Tak też zrobiłam. 

Usiadłam na łóżku i otworzyłam laptopa. Włączyłam przeglądarkę i wpisałam „Jared Leto”. Nie wiem czego chciałam się dowiedzieć, wpisałam to po prostu z ciekawości.

„Amerykański aktor, model, wokalista i gitarzysta zespołu 30 Seconds to Mars” niezawodna Wikipedia powie mi wszystko. „Jared Leto został wybrany jednym z „50 Najpiękniejszych Ludzi” w 1996 i 1997 roku” – gdy to przeczytałam wybuchłam niekontrolowanym śmiechem. On jeden z najpiękniejszych? A ja jestem księdzem proboszczem. Widząc jego zdjęcia w internecie stwierdziłam, że dużą zasługę

zawdzięcza Photoshopowi. Z bliska nie był taki przystojny. Raz chudy, gruby, emo, manga, tleniony blond, smerf... Kiedy miałam już dość jego widoku w wyszukiwarkę wpisałam

„Shannon Leto”. Dowiedziałam się o nim znacznie mniej, niż o Jaredzie. Shannon był tajemniczy nawet w internecie.

Ktoś szarpnął za klamkę. Odruchowo zamknęłam laptopa nie zamykając otwartych okien. Podniosłam wzrok na drzwi, w których stał nie kto inny jak Annie.

- Chcesz coś na kolację? Robimy z Davidem gofry – znów ten denerwujący uśmiech.

- Wiesz co... Nie dzięki, właściwie za chwilę idę spać.

- Powinnaś coś zjeść przed snem. Jadłaś coś w ogóle? – Co ją to interesowało?

- Tak, jadłam na mieście – skłamałam. – Możesz wyjść, chciałabym się przebrać? – znów skłamałam. Chciałam ją jak najszybciej wygonić z mojego pokoju. Ostatni raz rzuciłam na nią okiem. Zaraz, zaraz. Czy to moja koszulka?

Gwałtownie odwróciłam głowę w jej stronę jednak zniknęła mi za drzwiami. Nawet jeżeli to moja koszulka to trzeba ją spalić.

Po raz kolejny otworzyłam laptopa i kontynuowałam poszukiwania. Nic więcej nie znalazłam. Wyłączyłam laptopa i ruszyłam do łazienki w celu wzięcia długiego prysznica. Po drodze zerknęłam na Annie i stwierdziłam, że to jednak moja koszulka. Super.

Weszłam do łazienki i rozebrałam się. Po moim ciele zaczęły spływać ciepłe krople wody. Sięgnęłam po żel pod prysznic, nalałam trochę na gąbkę i zaczęłam dokładnie czyścić ciało z brudu z całego dnia. Później wtarłam w głowę szampon i dokładnie spłukałam z włosów pianę.

Wyszłam spod prysznica i niemal natychmiast usłyszałam czyiś głos dochodzący z salonu. Nie był to głos Davida ani Annie. Owinęłam się ręcznikiem. Dzwonek telefonu – mojego. Szybko założyłam koszulkę i hawajki i wybiegłam z łazienki. Annie trzymała mój telefon i zerkała na wyświetlacz.

Davida w pokoju już nie było, ale za to zauważyłam siedzącego na kanapie Harrego. Co on tu robi o tej porze? Nieważne. Zabrałam jej telefon i odebrałam.

- Słucham?

- Alyson? Cześć tutaj Sophie. Dzwonię z budki telefonicznej. Um... Mogłabym się u ciebie zatrzymać? Jestem w okolicy, ale nie mam rzeczy – głos zaczął jej się łamać. – Przepraszam, nieważne...

- Sophie mów co się dzieje?

- Zamordowano mojego ojca – wybuchła płaczem – Nie wiem co mam robić. Po prostu weszłam do mieszkania i zobaczyłam go jak leżał na podłodze. Ktoś go prawdopodobnie postrzelił w pierś. Policja szuka dowodów, czy to nie było samobójstwo, ale on nie mógłby tego zrobić. Ciało zabrali, powiedzielimi że lepiej byłoby jakbym nie przebywała teraz w mieszkaniu, zresztą nawet nie mogłabym.

- Soph, gdzie jesteś? – starałam się mieć opanowany ton, jednak po tym co usłyszałam było to niemal niewykonalne. Spojrzałam na towarzystwo, które najwyraźniej było zainteresowane zaistniałą rozmową.

- Przy komisariacie, właśnie mnie przesłuchiwali...

- Zaraz będę. Pa – rozłączyłam się.

Bez głębszego zastanowienia wparowałam do mojego pokoju i wyjęłam z szafki koszulkę. Zdjęłam tą od piżamy i po drodze do salonu założyłam tą drugą. Nawet nie zwracałam uwagi na obecność Harrego, który bez wątpienia cały czas obserwował moje ruchy.

Już w biegu wzięłam kluczyki od samochodu z blatu i wybiegłam z mieszkania.

Jared.

Nic lepiej nie pomaga na bezsenności jak nocny spacer po ciemnych i wąskich ulicach. Jedyne słabe światło dawały latarnie. Kilka z nich mrugało, co oznaczało, że czas wymienić żarówki. Trochę mnie to przerażało.

Z głową podniesioną do góry obserwowałem gwiazdy. Usłyszałem szelest liści. Nagle wyobraziłem sobie jak z krzaków wyskakuje jakaś fangirl, związuje mnie w rękach i nogach, przerzuca przez plecy i ciągnie wgłąb lasu. Nie Leto, za dużo filmów o zombie. Uśmiechnąłem się do siebie i przyspieszyłemtempo. Wkrótce spacer zamienił się jogging.

Może to i lepiej, bo kiedy wrócę do domu zasnę ze zmęczenia – jeżelibędę miał siłę tam dotrzeć. Starość nie radość, Leto. Nie jestem stary. Taa, wmawiaj sobie. W starym ciele młody duch. To było inaczej idioto. Zamknij się. Moją uwagę zwróciła siedząca na ławce brunetka. Zwolniłem. Policzek jej zabłyszczał

w świetle księżyca. Otarła go rękawem. Płakała. W dłoni trzymała jakieś zdjęcie. Spostrzegłem, że stoję

w miejscu. Chciałem do niej podejść i ją pocieszyć. Nie lubię patrzeć jak ktoś płacze. Jednak byłem jakby

przyklejony do ziemi. Nogi odmawiały mi posłuszeństwa. Brawo, kiedy trzeba komuś pomóc ty nagle nie masz jaj. Coś w tym głosie podświadomości było. Stałem i patrzyłem jak cierpi.

Zrobiłem jeden krok w przód i wtedy ktoś do niej podbiegł. Uniosła wzrok na tę osobę i wpadła jej w ramiona.Długie blond włosy rozpoznałem niemal od razu. W końcu spędziłem z tą osobą cały dzień.

Teraz już mogłem normalnie chodzić jednak straciłem chęci.

Usiadłem na pobliskiej ławce i przyglądałem im się. Wiedziałem, że Alyson mnie zauważyła. I nie tylko ona,

bo zaślepił mnie nagły flesz aparatu.